Hayatı bütünlemek için her zaman hikâyeye ihtiyaç duyarız. Ne ki olmakta olanın hikâyesini anlatma becerisini hızla yitiriyoruz.

Dikkatinizi çekiyordur muhakkak, son yıllarda “o bir hikâye anlatıcısı” diye bir takdim dolaşıyor ortalıkta.

Tanıtımlar, kampanyalar “o bir hikâye anlatıcısı” diye parlatılsa da ortada dolaşanların, ekran parlatanların anlattığı, kapitalist sisteme işlevsel yama olarak iliştirilmiş kaba bir performans.

Hikâye anlatmak metre metre cümle kurmak, edalı edalı kelime dizmek değildir.

İyi bir hikâye, felsefe, sosyoloji, tarih ve eleştirinin sentezini barındırır ve içinde barındırdığı öz, yıllar boyunca tekrar tekrar güncellenir. Mesela Kafka’nın “Açlık Sanatçısı” adlı hikâyesi. Bendeniz için Kafka’nın en etkileyici hikâyesi “Açlık Sanatçısı”. Çünkü o hikâyede dün ile günü, gün ile yarını birleştiren kuvvetli bir damar mevcut. Hikâye, bedenin sergilenişine, beden aracılığıyla yapılan performansa dair çarpıcı bir ön okuma sunuyor.

Hikâyenin kahramanı açlığını gösteriye sunmuş bir sanatçı: Açlık sanatçısı.

İçine tıkıldığı kafesten hoşnut, başkalarını ancak eğlendirerek var olmaya razı, ilgiyi ayakta tutmak ve ilgi ile orantılı olarak takdirleri toplamak için “aşağılanmayı” göze alan “açlık sanatçısı”nı, günümüzün bazı sosyal medya fenomenlerinin atası olarak kabul etmek mümkün.

“Son on yıldır açlık sanatçılarına olan ilgi ciddi anlamda azaldı.”

Kafka, hikâyesine böyle başlıyor. Demek ki bir zamanlar kişilerin ne kadar aç kalabildiği bir sanat olarak ortaya konuyormuş. Hikâye şöyle devam ediyor:

“Bir zamanlar herhangi bir işletmenin böyle pahalı bir gösteri sergilemesi kazançlı bir iş iken şimdi bu nerdeyse imkânsız. Artık dünya değişti. O zamanlar tüm şehir halkı açlık sanatçıları ile ilgilenir, katılım bir oruç gününden diğerine arttıkça artardı. Herkes günde en az bir defa açlık sanatçısını görmeyi isterdi. Açlık orucu devam ederken bütün bir gün küçük kafesin önünde oturan müdavimler olur, geceleyin etkiyi........

© Yeni Şafak