İnsanın dostunu, düşmanını ayırt edeceği belli olaylar ve zamanlar vardır. Kaza geçirdiğinizde yardıma ilk koşan; hastaneye düştüğünüzde koşup kan ihtiyacı var mı diye soran; sizin yokluğunuzda evdekiler ile ilgilenecek kimse var mı diye soran; yoklukta-yoksullukta elindekini paylaşan; bir tas çorba getiren; yaptığından bir karşılık beklemeyen insanlar sizin gerçek dostlarınızdır.

Bu işler öylesine karmaşıktır ki; kaderin sizin karşınıza kimi çıkaracağı ve annenizi mezara koyarken yanınızda kimlerin olacağını seçemezsiniz. Bazen hiç düşünmediğiniz birisi yardım elini uzatıverir. Çoluk çocuk el gibi dururken, ninemden bana ne kaldı, neyi götürebilirim diye mal peşine düşerken sizin acınızın dermanı bir başkası oluverir.

İnsanların dostlukları böyledir de milletlerin ki farklı mıdır?

Fedakârlık yapmak içten gelen bir duygudur. Hesabı kitabı yoktur. Elinde olanı esirgememekle ilgilidir. Bunda geçmişten gelen sevginin, geleceğe kurulan köprülerin de payı vardır.

Anadolu insanı her zaman yardım sever ve mazlumları kollayıcı olmuş, sofrasındaki lokmayı aç olan yolcu ile kilerdeki buğdayını muhtaç olan komşusu ile her zaman paylaşmış bunun mükâfatını da ileriki zamanlarda hep görmüştür. Her ne kadar günümüz insanı bu öyküleri masal gibi dinlese de, bugün de bir şey değişmemiştir. Büyük şehirlerin getirdiği insanın insana yabancılaşması........

© Yeni Mesaj