Yaşama sevincine tutunan insandan daha mutlusu yok. Bunu çocuklukta keşfetmiştim. Sürüp giden hayata, doğup batan güne, bir ağaca, bir çiçeğe, bir hayvana bakıp sevinç duymayı… İnsandan umudunu kessen, hırpalansan, acıtılsan bile bunlara sığınman mümkün dünyada. Okuldan eve yürüyüşlerimi hatırlıyorum. Hiç varmak istemezdim eve. Yol daha heyecanlıydı hep. Anılar bölük pörçük ama bir dönemin genel duygusu kalıyor insanda; tarifi zor iç sıkıntıları, utançları, korku ve kaygıları… Yanlış olana, adaletsiz olana karşı isyanla gelen bir yenilmişlik sendromu. Kısıtlanan özgürlük karşısındaki çaresizlik, hayatının dümeninin başkalarının elinde olmasına dair eğilmeyen boynunun baskılanması. Sonra bir kış günü balkondaki güneşte oturur ve hayatın aslında içinde olduğun kafesten ne kadar büyük ne kadar heyecanlı olduğunu düşünüp bir gün sınırları aşabileceğini hayal edersin. Kitaplara sığınmak en iyi gelendir insana. Kitapla da özgür bırakılmamıştır kuşağımın kadınları. Kitaplar tehlikeli bulunup alınmıştır ellerinden. Kitaba sığınılan zamana dair suçluluklar yaşamışlardır. Ev işlerinden, çocuklardan çalınana bir zaman olarak algılanmıştır bu.

Bir yabancı geçmiş geride kalan. Hatıraya çarpıtılarak kaydedilmiş, başka birine, netlik taşımayan görüntüdeki eski kendine ait bir zaman. O sendin elbette, bu senin hikayen ama nisyana ait artık. Geriye dönüp bakınca büyük bir huzursuzluk veriyor. Yıllar içinde katılaşmış,........

© Yeni Düzen