Hafıza ağırlığı bir psikolojik sorunun adı olabilir mi? Hatıraları taşıyamaz hale gelmenin verdiği ağırlıktan söz ediyorum. Hatırlamak için unutmamız gerekiyor paradoksal olarak. Onca yaşanmışlıkla başka türlü baş edilemiyor. Bellek silmiyor ama silikleştiriyor pek çok kaydı. Bu silik kayıtlar sırası gelince belirginleşiyor. Çoğu zaman da bozulmuş, başka kayıtlarla iç içe geçmiş biçimde. Yaşanırken çok ağır gelen, sersemleten, insanı aşağılara doğru çeken anlar mesela. Bellekte bunların güçlü bir koleksiyonunun taşındığını düşünelim. Bu anıları tetikleyecek, onları hatıraya getirecek pek çok göstergeyle dolu hayat. Gördüğün pek çok şey, işittiğin bir kelime acı hatıraları geri çağırabiliyor. Bazı insanlar yalnız kalmaktan çok korkar ve birileri ile birlikteyken de çok konuşurlar ya, belki de hatıraları kovalamaktır ayırdında bile olmadıkları eğilimleri. Yalnızlık bir hatıra yolculuğudur çünkü. Yatağa bağlı hastalar bir süre sonra geçmişten dem vurmaya başlarlar. Hayat hikayeleri ile hesaplaşma içine girerler. Hatıra denizinin derinlerinde bocalayıp dururlar.
Sadece kendi anılarımızın değil başkalarının bizimle paylaştığı anılarının, okuduğumuz romanlar, izlediğimiz filmlerin de kaydı var belleğimizde. Ben bunları hemen silikleştirmeye meyilliyim nedense. Bazı insanlar yıllar önce gördükleri bazı filmleri bütün detayları ile hatırlarlar. Ben bir gün önce gördüğümü bile hatırlamakta zorlanırım çoğu zaman. Filmin duygusu ve çarpıcı birkaç sahnesi kalmıştır sadece zihnimde. Belki de tam bir konsantrasyon sağlamadığım için........

© Yeni Düzen