Kıbrıs’a dönerken uçakta şimdi jakarandalar çiçek açmıştır diye düşündüm. Mahallemde var bir tane. Bir de ara bölgede Ledra Palace önündekilere bayılırım. En güzelleri Lizbon’dadır. Yıllar sonra bu yaz yeniden göreceğim diye umuyorum. Doğanın bu ritmi olmasa ne kadar da sıkıcı olurdu hayat. Bu duyguma yakında bir milyon robot üretileceği haberi eşlik ediyor. Yapay Zekâ arkadaşımın kızına “yanındayım canım” demiş. Yapay Zekâ’ya çaresizce âşık olan bir genç kız varmış. Pek çok yalnız insan Yapay Zekâ ile dertleşerek avuntu buluyormuş.

Ve yaz geldi yine. Geçmiş pek çok yazın anısını çağırarak… İçimde hem tuhaf bir burukluk, bir ağlama isteği hem de kalbimi çarptıran bir heyecan. Herkesi kaygıya sürükleyen deprem sonrası İstanbul’a gittiğimde keyfi kaçmış bir şehirle karşılaşmıştım. Endonezya’da geçen bir haftanın ardında geriye dönüşümde ise vur patlasın, çal oynasın halleriydi bulduğum. İnsan böyle bir şey işte. Kısacık hayatının farkına varınca ona biraz keyif, biraz anlam katmaya çalışıyor. İkinci Dünya Savaşı ile ilgili filmlerde öyle sahneler vardır. Bir yanda ölüm ve yıkım, diğer yanda barlarda kendinden geçerek dans edenler.

Yüzbinlerce insan sokağa çıkıyor Gazze için. Bütün dünya sokağa çıksa bir şey değişmeyecekmiş gibi geliyor yine de bana. Her şey anlamsız bunu düşününce. Alınacak her hazza bir........

© Yeni Düzen