Yazdıktan sonra pişman olduğum çok mektup oldu. Bazen son anda göndermekten vaz geçtim. Bazen de gözümü karartıp gönderdim ve anında derin bir pişmanlık yaşadım. Kimi zaman çok emindim yazdıklarımdan ama pişmanlık yıllar sonra geldi. Mektubu yazarken kendimi iyileştirdim, yönümü bulabildim kimi kez. Aslında en çok da kendime yazmışım; bunu anladım. Keşke hiç göndermeseymişim bazılarını. Öfkeyle sarf edilen bazı sözler bile daha iyileştirilebilir durumda mektuplardan. Söz uçar yazı kalır ya. Mektup ne kadar da geçmişe ait bir haberleşme gibi duruyor şimdilerde. Kısa mesajlaşmalar emoljilerle hallediliyor artık meseleler. Mektuplar nasıl da önemliydi oysa. İnsan kalbini, içinin titreşimini koyabiliyordu onlara. Bir yalnızlık anını başkası ile buluşturabiliyordu mektup sayesinde.

Bazen senin dilini anlamayan birine yazılır mektuplar. Nasıl da acıdır kalpsiz birine kalbin diliyle seslenmeye çalışmak. Meselesi farklı olanın önüne kendi masumiyetini cömertçe sermek.

Mektuplar geçmişin, belli bir dönemin ruh halinin tanıkları diğer yandan da. Geçmişte Lefkoşa postanesinde bir posta kutum vardı. Oraya yaklaşınca kalbim çarpardı. Hala o heyecan gelip buluyor beni postaneden geçerken.

Eski mektupları okumak içimi acıtıyor diğer yandan da. Arşiv düzenlemeye kalkıyorum bazen ve mektup okumaktan ilerleyemiyorum. Amaç arşiv düzenlemekten çıkıyor bir süre........

© Yeni Düzen