Küçükken için için sevdiğim, kalbimde özel bir yer verdiğim bazı insanların karşılaştığımız zamanki donuk bakışları ve ilgisizliği içimi burkardı. Onlar da beni benim onları önemsediğim kadar önemsesin ve sevsinler isterdim. Annemin arkadaşlarının çocukları mesela. Ziyarete gittiğimiz için benimle mecburen oynamışlar anlaşılan. Okul bahçesinde doğru düzgün selam bile vermiyorlar. Sevgim ve sadakatim duvarlara çarpıp dururdu hep. Annemin beni şikâyet ettiği kalbimin içi komşu teyzeler kötü kötü bakardı bana. Hayran olduğum ablalar sonraları politik duruşum, bazı toplumsal normları reddeden özgürlükçü duruşum nedeniyle beni hiç tanımadığım birilerine çekiştirmişler. Kulağıma gelince fena halde çocukluğum acımıştı. Böyle böyle katılaşıp kibirli denecek bir soğukluğa vardım sanırım. Korkudan öyle taşarcasına sevemez oldum kimseleri. Çocuk kalbimi gizli bir yere sakladım.

İnsan sevilmek, onay görmek, beğenilmek istiyor elbette. Hayatın nasıl da acımasız, insanın ne derece karmaşık ve tekinsiz olduğunu zamanla anlıyorsun. Senin yapmadıkların dahi senin hesabına yazılıyor. Ailenden biriyle sorunları varsa seni de markalıyorlar. Seni ait saydıkları toplumsal gruplar ve örgütlere dair önyargıları devreye giriyor. Bir noktada öyle bir isyan ettim ki marjinalliği mekân edindim kendime. Onlar gibi olmamak, sürüye ait olmamak en önemli şiarım oldu. İzole bir yaşam daha güvenliydi her açıdan. Dışarıdan olduğumu deklere etmek reddedilmeyi yaşamaktan onurluydu. Yalnızlık sığınağım oldu benim. Arada bazı dedikodular sızmaya devam etti elbette yalnızlığıma. Dışarıdaki kötülük sen kapını kapatsan da........

© Yeni Düzen