1 Mayıs, dünyada emeğin ve emekçinin mücadelesini selamladığımız, onurlarını ve haklarını hatırladığımız bir gün. Ancak, bu günü kutlamaktan çok, Kıbrıs’ın kuzeyinde her geçen gün artan adaletsizlikleri, derinleşen yoksulluğu ve emeğin değersizleşmesini konuşmak zorundayız.

Çünkü burada, emekçi olmak her geçen gün daha da zorlaşıyor. Yoksulluk artıyor, hukuk devleti ilkeleri aşınıyor ve demokrasi yerini keyfi yönetime bırakıyor. Tüm bunlar, yalnızca soyut bir siyasi tartışma değil; yaşamlarımızı, çalışma koşullarımızı, haklarımızı doğrudan etkileyen, her an karşımıza çıkan gerçeklerdir.

Yoksulluk: Sadece Ekonomik Bir Sorun Değil

Kıbrıs’ın kuzeyinde son yıllarda yaşanan yoksulluk, sadece döviz kurlarındaki dalgalanma veya ekonomik krizlerle açıklanamaz. Yoksulluk, demokrasi eksikliği, hukuk devleti ilkesinin ihlali, kural dışılığın kural haline gelmesi ve adaletin yok sayılmasının doğrudan bir sonucudur.

Bir toplumda adalet ve eşitlik yoksa, yoksulluk sadece ekonomik bir kayıptan ibaret olmaz. O, aynı zamanda o toplumun hak ve özgürlüklerini savunacak bir mekanizmanın yokluğunun, devletin sorumluluklarından kaçmasının, insan onurunun hiçe sayılmasının bir yansımasıdır. Hukuk devleti ilkesinden sapıldıkça, kaynakların adil dağıtımı mümkün olmaz. Hal böyle olunca yolsuzluk temel kaide olur.

Son günlerde Binboğa Yem Fabrikası’nda üretimin durmasına varan boyutta yaşananlara, ortaya çıkan raporlara bakıldığında, durumun ne denli vahim olduğu net bir şekilde anlaşılmaktadır. Keyfi yönetim anlayışı, kamu kaynaklarının şeffaf olmayan biçimde dağıtılmasına, sosyal adaletin çökmesine ve yoksulluğun derinleşmesine yol açar. Tabi ki bu sadece tek bir yer ile sınırlı değildir. Hemen hemen her alana sızan kuralsızlık ve peşkeşe dayalı icraatlar, ilk sırada emekçilerin haklarını tarumar eder niteliktedir.

Diğer yandan, Nisan başı itibarıyla dört kişilik bir ailenin açlık sınırı 28.324 TL, asgari ücret ise hâlâ 37.818’dir. Bu durum, emeğin değerinin giderek daha da........

© Yeni Düzen