“Fetih” deyince aklımıza İstanbul’un fethi gelir. Oysa târihimizde İstanbul’dan önce ve sonra nice fetihler vardır. Bu fetihler çok daha büyük yerlerin hatta şimdi içinde birkaç ülke bulunan toprakların fethidir. Ama bizim için “fetih”, İstanbul’dur. Sultan II. Mehmed de İstanbul’u fethettiği için “Fâtih” olmuştur. Fâtih Sultan Mehmed de saltanâtının daha sonraki yıllarında birçok zafer kazanmış ve başka yerler fethetmiş olmasına rağmen, bu fetihlerin hiçbiri nitelik olarak İstanbul’un fethini aşamamıştır.

Fetih deyince İstanbul’un fethinin anlaşılmasının en duygusal açıklaması, bu fethin bir hadis-i şerif ile müjdelenen bir fetih olmasıdır. 1453 yılına kadar nice Müslüman hükümdar ve komutan bu müjdeye mazhar olma hayâline kapılmıştır. Ama o hayâli gerçeğe dönüştürmek Sultan II. Mehmed’e nasip ve kısmet olmuştur.

Neden Fâtih Sultan Mehmed?

Fâtih Sultan Mehmed, daha önce kendisinden “yaşlı” ve tecrübeli nice hükümdar ve komutana nasip ve kısmet olmayan bu fetih ile “ne güzel komutan” iltifâtına da lâyık olduğunu göstermiştir. Bu liyâkat nereden gelmiştir? Daha önceki komutanların tek eksiği “Ya ben İstanbul’u alırım, ya İstanbul beni alır” dememek midir?! Bu işin lafla olmadığı belli. Bâzı dizi veya filmlerde gösterildiği gibi, İstanbul’u kafaya takıp sabahlara kadar uykusuz kalmak da yeterli olmasa gerek!

Fâtih Sultan Mehmed, tahtında oturduğu devletin yedinci padişahıdır. Yâni bir hükümdarlık ve fetih kültürü ile büyümüştür. Sıradan birinin oğlu değildir ve sıradan biri olarak yetiştirilmemiştir. Fetih plânları yaparken ne hayâl ne de rüyâ görmüştür. Onun yaptığı hedef koymak, hedefe giden yolları yapmak, şartları yerine getirmek, doğrudan ya da dolaylı bütün strateji ve plânları yapmak, satranç oynar gibi hamleler sonrasını düşünmektir. Kısacası bir padişah olarak ne zaman “şah” çekip, ne zaman “mat” edeceğini plânlamaktır.

Fâtih Sultan Mehmed, sâdece fetih öncesinde plân yapıp........

© Yeni Birlik