Bunlardan biri de Allah’ın kelâm sıfatının bir tecellisi olarak insana verilmiş bulunan, en çok kullandığımız lisan kabiliyetimizdir. Hem hayra, hem şerre kullanılabilen bir istidattır. Dilin hangi şekilde ve nasıl vazife göreceği, yani bir nimet mi, yoksa bir afet mi olacağı hususu, daha ziyade kalbin kıvamına bağlıdır.

Su-i zan, tecessüs, ayıp araştırma, hasetleşme, arkadan çekiştirme ve dargınlık gibi rezaletlerin tamamı, bir bakıma zehirli kalplerde ve özellikle de dilde toplanır. Bunlar, ferdi ve topluluğu, içinden yıkan ve musibetler getiren en korkunç afetler ve tehlikelerdir.

Sayısız kötü vasıflarla afet hâline dönen bir dil, artık öldürücü bir zehir gibidir ki, hem sahibini mahveder, hem de çevresini…

Dil terbiyesi, insan hayatında en mühim eğitimlerden biridir. Çünkü afet hâlinde zehir kusan bir dili, iyi yolda kullanmak bile isteseniz, o yine zarar vericidir. Fakat nimet hâlindeki bir dil ise, her zaman feyz- ü bereket kaynağı olacaktır.

“Rabbinin yoluna hikmetle ve güzel öğütle dâvet et!”1

Bu itibarla temsiliyet gibi bir misyonu olanların, bilhassa Allah yolunda davet ve tebliğde bulunanların, dilin nasıl kullanılacağı hususunda çok daha dikkatli olması gerekir.

Demek ki, insanın olgunluğunun en bariz alâmeti, dilini kullanabilme sanatıdır. Zira dil, Rabbimiz tarafından hemen her insana ihsan edilmiş ve İlâhî bir hikmet tecellisi olarak imtihan vesilesi kılınmıştır.

Gelelim dilin en büyük afetlerinden biri olan gıybete.

“Gıybet nedir?” sorusuna Bediüzzaman’ın verdiği cevaba bakarsak “Gıybet odur ki, gıybet edilen adam hazır olsaydı ve işitseydi, kerahet edip darılacaktı. Eğer doğru dese, zaten gıybettir. Eğer yalan dese, hem gıybet, hem iftiradır; iki katlı çirkin bir günahtır.”2

İnsanın manevî şahsiyeti ile alay etmek ve küçük düşürmek olduğu için Allah insan şahsiyetini korumak ve hukukunu muhafaza etmek için gıybeti yasaklamıştır.

© Yeni Asya