Neden bir zenginlik olarak görmüyoruz o vakit bizim size sizin bize uymayan taraflarımızı? Neden, kadere itiraz hükmünde olan şekvalarla doluyuz? Hani seviyordu mü’min mü’mini, hani kendimiz için istediğimizi kardeşimiz için de isteyecektik? Nerede bu özlemini çektiğimiz samimi kucaklaşmalar, muhabbetler, yaratılış hikmetimiz olan farklılığımızı kabuller? Neden noksanlıklarını gösterdikçe kardeşimizin, ‘sus, onun nice güzel hasletleri var!’ diyemedik nefse? Allah’ın rızasını neden esas maksat yapamadık? Neden kardeşimizin meziyeti ile iftihar edemedik? Bir de kalktık tenkitleri, husumetleri güzel elbiseler içinde takdim ettik taraftarlarımıza. Bir güzel kılıflar bulduk nefsin tuzaklarına. Acı ki, kin dolu düşünceler güler yüzlerle takdim edildi. Muhabbetle husumet aynı rafta satılır oldu. Sana öyle gelen bir cani sıfat ne çok masum........

© Yeni Asya