Kimse, “Buyurun oturun.” demiyor. Biz de baktık iş biraz uzayacak, “Oturabilir miyiz?” dedik. Öyle deyince, “Ne demek hocam, lafı mı olur, lütfen, zaten misafir koltuğu, koltuk sizin.” dedi gülümseyerek.

Oradan buradan laflıyoruz. Ara ara sohbete onlar da dahil oluyorlar. Orta masadaki beyefendi esprilerimize gülmüyor. Bizi duymuyor gibi yapıyor. Böyle durumlarda engebeli bir yolda ilerlemek gibi, sohbetin gelişmesi de kolay olmuyor. “İnsan için ancak çalıştığının karşılığı vardır.” gereği, iletişim için de çalışmak gerekiyor. Neyse ki bir müddet sonra, pencere tarafında oturan arkadaşın arkasında kalan manzaraya sırtını dönmesi konuşulmaya başlandı. Bizim dost, “Akşama kadar bu odada, aynı gündemlerle yaşamak zor değil mi?” deyince, “Mecburuz.” dedi birisi. “Bir şeye mecbur olmak, ağır bir yük…” dedi bizimkisi yine ve “O zaman ortamınızı ve bakışınızı........

© Yeni Asya