“Böyle bir ittihadın merkezi Mekke ve Medine’dir. Dayandığı zemin, bütün Müslümanların yaşadığı coğrafyalardır. Nizamnamesi, dinin emir ve yasakları ve Hazret-i Peygamberin (asm) Sünnet-i Seniyesidir. Kulüp ve encümenleri bütün medreseler, mescidler ve mekteplerdir. Bu birliğe dahil olan cemaatin nâşir-i efkârı, Kur’ân tefsirleri başta olarak bütün İslâmî kitaplar ve Allah’ın adını yüceltmek için yayın yapan bütün dinî gazetelerdir. Bu ittihadın mensupları bütün müminlerdir. Reisi de Peygamberimiz Hazret-i Muhammed’dir (asm).”

Bu açıklamalar ışığında İttihad-ı İslâm için, devletler çapında siyasî bir birlik kurmalarından önce, Müslümanlar arasında tevhid inancına dayalı fikirlerin ve kalplerin birliği hedef alınıyor. Ancak böyle bir birliğin temin edilmesi için bazı şartların yerine gelmesi lâzımdır.

Bu şartların birincisi ise, ittihad ilmi ile olur. Her şeyden önce, ittihad bir ilim ve fikir meselesidir. Bu hakikati Bediüzzaman “İttihad, imtizaç-ı efkârdır. O da maarifin şua- ı elektriği ile olur. Cehl ile ittihad olmaz.” (Münâzarât s. 113) diyen ve fikirlerin ilmin ışığında kaynaşabileceğini söyleyen........

© Yeni Asya