Bunun dışında kalan bütün meseleler ikinci, üçüncü ve dördüncü derecede kalır.

Bir gün, bir aracın arkasında şöyle bir yazı okudum: “Bize ikinci bir ömür daha lâzım. İlkini ziyan ettik.” yazıyordu. Gerçekten, insanların büyük bir çoğunluğu, bu hayatı ikinci bir defa daha yaşama imkânı olmadığını bile bile gününü gün etmeye ve sanki ahiret yokmuş gibi hayatının haram helâl ayırımı yapmadan tadını çıkarmaya çalışıyor.

Halbuki, Bediüzzaman Hazretlerinin ifade ettiği gibi “İnsan bu dünyaya keyif sürmek ve lezzet almak için gelmediğine, mütemadiyen gelenlerin gitmesi ve gençlerin ihtiyarlaşması ve mütemadiyen zeval ve firakta (ayrılıkta) yuvarlanması şahittir… Demek insan bu dünyaya yalnız güzel yaşamak için ve rahatla ve safa ile ömür geçirmek için gelmemiştir. Belki azim bir sermaye elinde bulunan insan, burada ticaret ile, ebedî, daimî bir hayatın saadetine çalışmak için gelmiştir. Onun eline verilen sermaye de ömürdür.” (Lem’alar s. 472)

Bahsi........

© Yeni Asya