Düsturu cidal olan için, insan insanın kurdudur. Başkasını yutmakla beslenmeyi hayatın gerçeği olarak kabul eden ve hayatı bir mücadele olarak gören, bu sosyal "mücadele" sonucu ortaya çıkan realiteyi, idealize de ederek "eh, yapacak bir şey yok" diyerek yaklaşan insanlara göre birincisi geçerli olabilir, ki bizzat kendisi işlemese de tahribe müsaadekâr olduğu için tahripten hissedârdır ve bu insanla bire bir temas kurmak ya onun gibi "kurt"laşarak ya da onun tarafından yenilerek, bir şekilde onun "kurt"luğundan nasip(!)lenmekle sonuçlanacaktır.

Düsturu teavün olan insan için insan insanın ilâcıdır. Bu insana göre hayat bir muavenettir, tabiatın fıtrî işleyişinde sureten cidal gibi görünen hâller dahi rahîmâne, kerîmâne birer tecellidir. Fıtrî işleyişin dışına çıkarak mücadeleye dönüşen sosyal zemindeki gelişmelere ise........

© Yeni Asya