Evet, İhtiyarlar Risalesi’nde geçen aşağıdaki şu ifadeler “ Evet, hayat apartmanı yıkılıyor” un harika bir izahı gibi olmuş. “Bir zaman gençlik gecesinin uykusundan ihtiyarlık sabahıyla uyandığım vakit kendime baktım, vücudum kabir tarafına bir inişten koşar gibi gidiyor. Niyazî-i Mısrî’nin, “Günde bir taşı bina-yı ömrümün düştü yere, Can yatar gafil, binası oldu viran bîhaber” dediği gibi, ruhumun hanesi olan cismimin de hergün bir taşı düşmekle yıpranıyor. Ve dünya ile beni kuvvetli bağlayan ümitlerim, emellerim kopmaya başladılar.”2 dediği gibi; Cahit Sıtkı Tarancı’nın, “Otuz Beş Yaş” şiirinde geçen şu mısralar da ise, “Zamanla nasıl değişiyor insan! Hangi resmime baksam ben değilim. Nerde o günler, o şevk, o heyecan? Bu güler yüzlü adam ben değilim; Yalandır kaygısız olduğum yalan” diyerek, “şimşek gibi geçen ömür tayyaresi”nin geçip giderken, çocukluğunu ve gençliğinde alıp götürdüğünü,........

© Yeni Asya