Bütün bunlar bir ömür boyu bize emanet olarak verilmişlerdir ve onları yerinde kullanıp kullanmamaktan imtihan edilmekteyiz. Bizler bu kadar aciz ve fakir olduğumuz hâlde Güneş’ten Ay’a, denizlerden rüzgârlara, geceden gündüze, hayvanlardan bitkilere kadar nice şeyler bizim hizmetimize verilmiş. Öyleyse, insan kendisini Allah’ın (cc) bir kulu, bu kâinatı O’nun mülkü ve bütün varlık Âlemini Rabbinin onun hizmetine verdiği ordular olarak görmeli.

“Ey insan! Sen kendini kendine malik sayma. Çünkü sen kendini idare edemezsin. O yük ağırdır; kendi başına muhafaza edemezsin, belâlardan sakınıp levazımatını yerine getiremezsin. Öyle ise, beyhude ıztıraba düşüp azap çekme. Mülk başkasınındır.”1 Evet, insan şahsî kuvveti ile ne yediği gıdalardan bir tek alyuvar yapabilir ne aldığı nefesle kanını temizleyebilir. Ne saçının dökülmesini durdurabilir, ne de belinin bükülmesini durduramadığı gibi, ne ağaçlardan meyveleri, ne tarlalardan hububatı çıkarabilir. Ne geceyi götürmeye gücü yeter ne gündüzü getirmeye… Kışın gitmesini de baharın gelmesini de........

© Yeni Asya