Kendi çocuklarımız veya yakınlarımızın çocukları... Ülkemizin çocukları, nihayet dünya çocukları... Hepsi, bir anlamda, bizim çocuklarımız. “Yaratılışları itibarıyla” kardeşlerimiz, “yaşları itibarıyla” çocuklarımız. Aslında hepimiz çocuk değil miyiz? Yaşımız ne olursa olsun, anne-babamızın çocuğuyuz. Hepimiz Adem ve Havva’nın çocuklarıyız. Hz. Muhammed’in (asm) dile getirdiği gibi: “…Hepiniz Adem’densiniz, Adem de topraktandır…” Bedenimiz bakımından topraktan yani fizikî âlemdeki bileşimlerden yaratılıyoruz, ama manevî yönümüz yani ruhî varlığımız bakımından “nefha-i İlâhî” taşıyoruz: “Ben insana ruhumdan üfledim” ayetiyle işaret edildiği üzere.

İnsanın fıtrî vazifesi "taallüm"

Bizim, insan olarak eğitim ve öğretime ilgimiz, ihtiyacımız ve elverişliliğimiz tam da bu ayetin ifade ettiği hakikat ile alâkalı. Bediüzzaman’ın altını çizdiği üzere insan ile diğer canlıların hayata gelişlerindeki farka bakıldığında, hayvanların birkaç saat yahut birkaç gün içerisinde hayat şartlarını öğrenmelerine karşılık insanın........

© Yeni Asya