Ama tabii, bu mevlidlerin esas maksadı şuydu: “Müfritane irtibat sevdalısı, muhabbet fedâileri,” Üstad Hazretlerinin vefatından sonra bir araya gelip, görüşüp, hâlleşip, muhabbet etmeleri îcab ediyordu. Bunu nasıl yapacaklardı? Onların; “Derneği yoktu, lokali yoktu, yeri yoktu, yurdu yoktu, partisi, patırtısı, nutku, alâyişi, nümayişi yoktu.” Hangi vesileyle bir araya geleceklerdi? Üstelik de, bırakın risaleleri, Üstadın isminden bahsedilmesinin bile, keyfî olarak, kanunsuz olarak yasaklandığı dehşetli bir devirdi. O şartlarda ağabeyler, bir formül bulup, “mevlid tertibi” ile bir araya gelip, hasret gideriyordu. Hani, teşbihte hata olmasın, nasıl hac, Müslümanların senelik kongresi mesabesinde ise, Bediüzzaman Mevlidleri de, nur cemaatinin, bir nev’i kongresi........

© Yeni Asya