Mevtin gölgesiyle eski ve yıpranmışken yeryüzü. İmkânsızın hududunda tüm ihtimallere…

Bir bahar gelir kışı yaşamış yüreklere. Kapıları bulutlara değen. Ademin mevhum bir kuruntudan ibaret olduğunu ayak bastığımız kupkuru toprağa söylettirir. Kelimeleri, mânâları yüklenip yazılır tane tane. Kimi bir patiska olur, kimi pamuklu birer kumaş. Yeri yaldızlayan renkler alabildiğince canlı ve mütenevvîdir.

Mülevven kumaşlar titizlikle dokunup işlenmişken. Hem tazelenmeye hem de muhtelif suretlere dönüşmeye başlamıştır çoktan. Mülkünde boş bir yer bırakmaksızın, abartısız, hiçbirini ziyan etmeksizin. Zerre kadar şaşırmadan ve........

© Yeni Asya