Uzun ve yorucu iş hayatını geride bırakırken mesai arkadaşlarını, masasını, makamını ve rütbelerini de arkasında bırakmıştı. Son kez masasına baktığında kendi kendine, “Artık dinlenme zamanın geldi,” dedi. Böylece kurumuyla tüm bağlarını koparıp üzerindeki sorumluluk yükünü omzundan attı.

Emekliliğinin ilk ayında gönlünce dinlendi; istediği kadar uyudu, daha önce gidemediği yerleri gezdi, evde yarım kalan işlerini tamamladı. Ancak bir ayın sonunda kendini kuru bir ağaç gibi hissetmeye başladı. Yıllarca birlikte çalıştığı arkadaşları mesaideyken o, bir kahve köşesinde yalnız başına tatsız tuzsuz çayını yudumluyordu. Artık o arkadaşlarıyla kısa da olsa sohbet edemiyor, onları göremiyordu. Her gün biraz daha artan bir yalnızlık boğazını sıkmaya başlamıştı.

Günlük olayları konuşacak, fikir alışverişinde bulunacak birini aradı ama onu gerçekten anlayacak kimseyi bulamadı. Şunu acı bir şekilde fark etti: Çalışırken sahip olduğu makamdan gelen gücü kaybedince, sonbaharda yere........

© Yeni Asya