Ölümü inkâr etmekle ondan kurtulacağımızı sanıyoruz. İnsanlığımız tehlike altında.

Hadi... başımızı kuma soktuk.. uyumuş da görmemiş duymamış gibi yaptık. Aklımızı güzelce uyuşturduk, kalbimizi kilitledik, vicdanımızı da susturduk! Peki, yüreğimizdeki yangınlar söndü mü?

Masum ve mazlumların feryatlarını, ‘yalancıktan, rol icabı bağırıyorlar’ diyerek duymazdan geldik. ‘Bana dokunmuyorsa, daha beter olsunlar’ dedik. Oh, ne kadar rahatladık(!) Ya, kendimizi kandırıyorsak! Ya, bir rüya görüyorsak!

“KORKMA! KARŞILA VE YÜZLEŞ”

“Dönmüyor” desek de, “dönüyor” desek de; dünya durmuyor dönüyor, ömür geçiyor. Gerçeklerden kaçış mümkün değil.,

Rabbimiz düşünmemizi emrediyor. “(Onlar) Kur’ân’ı hiç düşünmüyorlar mı? Yoksa kalplerinin üstünde kilitler mi var?” (Muhammed suresi, 24)

“İnsanlar uykudadırlar, ölünce uyanırlar” buyuran Peygamberimize (asm) selâm olsun!

Acaba ‘ölüm sekeratı uyandırmadan evvel’ uyanmak, gerçeklerle yüzleşmek mümkün mü? “Bütün gelecekler yakın”sa; akıl gözüyle kendi ölümümüzü görmek zor olmasa gerek.

Çünkü “gözünü........

© Yeni Asya