Bediüzzaman Said Nursî bu kıssa üzerinden, lezzetli nimetlerin şükür için istenmesi gerektiğini ve bu seviyeye ulaşmadan lezzeti takip etmenin doğru olmadığını ifade eder.

Peki biz gerçekten lezzeti şükür için mi istiyoruz? Yoksa sadece nefsimize hoş geldiği için mi o lezzetlerin peşinden gidiyoruz?

İktisat Risalesi’ni okurken çoğumuz belki de “Ben zaten nimetleri şükür niyetiyle tüketiyorum” diyebiliriz. Ama acaba gerçekten öyle mi? Bediüzzaman bu sorunun cevabını test etmek isteyenlere bir mihenk taşı verir: “Aklın mideye hâkim olması.”

Eğer akıl mideye hâkimse, kişi lezzeti yalnızca şükür için ister. Bu durumda meşru olmak ve başkasına el açmamak şartıyla lezzetli şeyleri yemek........

© Yeni Asya