İnsanoğlu bazen kalabalıklardan uzaklaşarak iç âlemini dinlemek ister. Sessizlikte hakikatin sesini işitmek, arayışın sancısıyla mutlak gerçeğe yönelmek… Cebel-i Hira —diğer adıyla Cebel-i Nûr— tam da böyle bir arayışın mekânıdır. Ve onun kalbindeki mahrem durak: Gâr-ı Hira.

Tarihte, Mekke’de Hz. İbrahim’in tebliğ ettiği hanîf dinini sürdüren bazı samimi insanlar, özellikle Recep ve Ramazan aylarında bu dağa çıkar, inzivaya çekilirlerdi. Peygamber Efendimiz’in (asm) dedesi Abdülmuttalib de bunlardan biriydi. Zaman zaman Hira’ya çekilir, mağarada ibadet ve tefekkür ederdi.

Efendimiz de (asm) nübüvvetten önce, Mekke’deki putperestliğin kasvetinden uzaklaşmak, iç dünyasında hakikati aramak için aynı dağa çekilirdi. Tıpkı dedesi gibi… Ramazan aylarında azığını alır, Gar-ı Hira’ya çıkar, günlerce ibadet, tefekkür ve sükût içinde kalırdı. Ve işte o sessizlikte, insanlığın kaderini değiştiren semavî bir hitap yankılandı: “Oku!”

Hira’dan her dönüşünde ise evine uğramadan önce mutlaka Kâbe’yi tavaf ederdi.

Zirvede Sessizlik, Mağarada Aydınlık

Cebel-i Nûr, Mekke’nin kuzeydoğusunda, Kâbe’ye yaklaşık 9 kilometre mesafededir. Gâr-ı Hira, 600 metre yüksekliğindeki bu dağın arka yamacında, zirveden yaklaşık 30 metre aşağıda yer alır. Buraya ulaşmak için bir saatlik dik ve meşakkatli bir tırmanış gerekir. Zirveye ulaşıldıktan sonra, arka yamaçtan mağaraya inilir.

Ancak burası yalnızca bir coğrafî nokta değildir. Alak Suresi’nin ilk beş ayeti burada inmiş; nübüvvet nuru ilk defa burada parlamış; “Oku!” emri, burada tüm varlığı aydınlatan semavî bir yankıya dönüşmüştür.

Bugün de Cebel-i Nûr ve Gâr-ı Hira, kalplere ve toplumlara seslenen canlı birer mana merkezidir. Özellikle çağımızın hız, yüzeysellik ve maddecilik girdabında, Cebel-i Nûr, bir duruşu; Gar-ı Hira ise düşünmeyi ve yeniden yönelmeyi hatırlatır.

Sessizlikte Hakikati Aramak

Gâr-ı Hira’nın bugüne bakan mesajı nettir: Gerçek değişim içten başlar. Kalabalıklar içinde savrulan insan, bazen bir Hira arar. Bilginin çok, fakat........

© Yeni Asya