Muhabbet; dünyada her şeyin bir esası ve bir temeli olduğu gibi milletleri teşkil eden cemiyetlerin temeli de ailedir. Ailenin temeli de aile bireylerini teşkil eden kadın ve erkektir. Ailenin oturduğu esaslar ise, “koca ve karı mâbeyninde bir emniyet-i mütekabile ve samimî bir hürmet ve muhabbetle devam eder.”1

Aile hayatı sadece dünyada devam eden bir hayat değildir. Bediüzzaman şöyle der: “Kadın ve erkek ortasında gayet esaslı ve şiddetli münasebet, muhabbet ve alâka, yalnız dünyevî hayatın ihtiyacından ileri gelmiyor. Evet, bir kadın, kocasına yalnız hayat-ı dünyeviyeye mahsus bir refika-i hayat değildir. Belki hayat-ı ebediyede dahi bir refîka-i hayattır.”2 O hâlde refîka-i hayatını rahmet-i İlâhiyenin mûnis, latif bir hediyesi olduğu cihetiyle sevilmesi ve muhabbet3 edilmesi gerektiği anlatılmıştır.

Bu muhabbet de hüsn-ü sîret ve mâden-i şefkat ve hediye-i rahmet üzerine bina edildiği4 ve bu münasebetle birbirlerine hürmet ve muhabbet diğerine hürmeti ve muhabbeti iktiza eder. Ailede esas olan bir başka özellik de, muavenettir.

Aile bireyleri kendi aralarında, yardımlaşma ve dayanışma içinde olurlar.........

© Yeni Asya