Gazze’de çocuk olmak, küçücük elleriyle yaralı bir dünyanın dualarını tutmaktır.

Orada bir çocuk doğduğunda, annesi ona bir beşik değil, dualarla örülmüş bir sığınak hazırlar. Çünkü bilirler ki, bu topraklarda yaşamak, Allah’a dayanmak, sabırla ve ümitle ayakta durmaktır.

Ellerini kaldırıp dua ettiklerinde, melekler onların saf ve temiz niyazlarını Arş-ı A’lâ’ya taşır. Onların gözyaşları, semaya yükselen en masum dualardır.

Birçok çocuk, oyuncak yerine kırık dökük taşlarla oynar. Fakat o taşların arasında, kalplerinde Mescid-i Aksa sevgisini büyütürler. Ezan sesleri yıkık duvarlardan yankılanır; her “Allahu Ekber” nidası, çocukların yüreğine cesaret aşılar. Onlar, her şeylerini kaybetseler de imanlarını kaybetmezler.

© Yeni Asya