Bu süreçte anladım ki önemli olan başımıza nelerin geldiği değil, olaylara verdiğimiz anlam. Tebrik için soran dost, akraba ve arkadaşlarımıza bu rahatsızlıktan olabildiğince bahsetmemeye çalıştık. Sağlık durumlarının iyi olduğunu söyleyerek dua talebinde bulunduk. Zira tek başına “Bebeğimiz yoğun bakım”da ifadesi bile duyan herkesi endişelendirmeye yetecekti. Ortalığı gereksiz telâşa vermeye gerek yoktu. Evham damarını tahrik etmek kimseye fayda sağlamayacaktı. Söylemek zorunda olduğumuz yakınlara da vehimlendirmeden anlatmaya çalıştık. Biz sorun yapmadığımız için duyanlar da sorun yapamadı. Eğer panik bir halde “Evladım yoğun bakımda. Lütfen dua edin!” mealindeki ifadeler dilimizden dökülseydi durumdan haberi olan herkes için endişeli ve evhamlı bir hafta geçecekti.

İmtihan dünyası!

Bir imtihandayız. “Andolsun, biz sizi biraz korku, açlık ve bir parça mallardan, canlardan ve ürünlerden........

© Yeni Asya