İmalat gerçekleşince planlandığı gibi olmuş mu diye bakılır, kontrol edilir. Standarda uyuyorsa, ne âlâ; uymuyorsa, üretici firma, ikaz edilir; belki de itap görür yukarıdan.

Maddî hataların giderilmesine, elle tutulur kusurların izalesine bir şekilde çare bulunabilir. Söz konusu olan eşya değil de, eşyayı kullanan ise ve eşyayı kullanmak ya da kullanmamak noktasında yanlış yapıyorsa buna ne diyebilir ne yapabiliriz ki? “Mal benim değil mi?” der, çıkar. Alma da satma da; algılama da düne göre, bugün farklı.

Geçim zor, ama hayat standardı, sanılandan ileri. Evlerde, hanelerde ‘yok’ yok. Beyaz eşya, siyah eşya; laciverti, moru var. Mevsimlerde değişecek her ebatta halı var. Olmadı; ne güne duruyor mağazalar?

Uzat kartı, “cırt cırt”, işlem tamam; istediğin, emre hazır bir anda. Borçla da olsa, üç aşağı beş yukarı, herkesin her şeyi var.

Bunlar, maddî ihtiyaçların bilinen kalemleri. Arabalar, olan yerde birden fazla; telefonlar, ah o telefonlar!

Çocukların ellerinde oyuncak.

Evde kazan kaynıyor; kimi yerde........

© Yeni Asya