Selim Ali, rotasını kaybetmiş bir çağın çocukları mıyız? Yalanlar, yanlışlar, aldanışlar, aldatışlar öylesine akraba oldu ve sıradanlaştı ki…

Dünyaya “bulaşmazsan” dünya “güzel” aslında! Bir papatya saflığı, bir çocuk günahsızlığı yetmez miydi bize? İlle de mal, makam, şöhret deyince (bitmeyen) bir rekabet başladı. Bunlar da kabre kadar... O da ha bugün ha yarınlık... Çocuk bile olamadık yani.

Vakit de yok gibi... Dünya can çekişiyor. Kan kokan bir dünya; yaşamayı öğrenemeden ölüp gidecek diye bir his var içimde. Acı bir gülüşe mi benziyor (dünya) yoksa!

Yine de: “Peşine düştüm tüm ümitlerin./Baharların yani…/Yaşamak bir hıçkırık gibi tuttu;/Bırakmıyor yakamı./Kendimi topluyorum bir ân;/Birden dağılıyor bir yanım./Mecazî aşkların fırtınasında…/Savrulmanın acısı…/Her nefes hayat ve ölümle göz göze…/Uzalsa da kısalsa da ömür;/Neylersin dünya fânî…”

Selim Ali beni konuşturuyorsun da konuştukça kanıyor yaralarım. Bitmeyen emeller içimde mesken tutmuş. Susmama fırsat ver arada da acılarım sinsin,........

© Yeni Asya