Yaprak düştü dalından,

Sıyrıldı şu dünyanın

Morundan ve alından…

AH

Ayrılık ve ölüm yazıları yazmak kolay olmuyor. Ama adımız fâni… İnsanın başında hep bekleyen şu üç şeyi de Karacaoğlan bir çırpıda söyleyivermiş: “Üç derdim var birbirinden seçilmez:

Bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm.”

Üçü de sarsıcı… üçü de acı… Üçü de insanın ne kadar âciz ve fakir olduğunun en parlak aynası… Yine de yaşasın acziyet, fakriyet! İnsan dediğin bu ikisiyle rahata, sükûna erer. Teslimiyetin o sonsuz rahatlığı bu işte!

Fena yurdunda hep kalacakmışız gibi durduğumuzdan olsa gerek; ölüm haberlerini duyunca bir tuhaf oluşumuz.

Ve sonra birden unutuyoruz nasılsa! Eski hâlimize dönüyoruz. Sonra yine bir ölüm… Yine bir bocalayış… Derken teker teker teslim oluyoruz ölüm meleğinin kollarına. Ne güzel!

Şu bahar başlangıcında erik ağaçları yine gelin gelin kendini gösterdi ya… Durup bakıyorum. Hoş geldiniz, diyorum. Çiçek çiçek gülüyorlar. Kupkuru dalların donandığını görmek, fark etmek ölüm ürpertilerimi saçıp savuruyor. Oh, be........

© Yeni Asya