Gözümüzü açmadan daha, hemen bir okula bağlıyorlar bizi. Olmalı belki de ama olanlara yani sonuca bakınca “olmasa mı böyle” diye de sormadan edemiyorum.

Robot bir hayata -hayatsızlığa aslında- teslim oluyoruz da sâlim olamıyoruz.

Niyetim nicedir oturup kalkmayı bilmeyen, duygulanıp düşünemeyen eğitimi konuşmak değil. Uzun ve bu ayrı bir konu da.. Bu kapalı kutudan, başımızı kaldırıp mevsimleri göremeyişimizi konuşmak. Mevsimler hayatın dışında bir şey sanki.

Gerçi görecek mevsim de bırakmıyorlar.

Betonun saltanatı yeşili kovdukça kovdu, kovuyor, diye ahirzaman hastalıklarından birine dikkat çekti Bilgin Abi. Çocukluğunun bahçeli, asmaların damlarına tırmandığı günleri hep yâd eder arada hasretle. Yeşilsizliğin kıyamet koşularından olduğunu söylerdi.

Sen mevsimleri süz, Selim Ali. Bu çok önemli. Her mevsim bir üniversite. Bu MEVSİM DERSLERİ........

© Yeni Asya