Sayıklayanlar bir hayalden ötekine taşınır; aşınır da aşınır.

Ayıklayanlar hakikatle göz göze gelir, el sıkışır.

Ne zamandır "ayıklamayı" unutunca, aklıma bunlar geldi.

Her şey karıştı be abi!

Hani hayatı bir yudum su gibi içecektik!

Şöyle taze çaylar eşliğinde her şeyi usulünce konuşacaktık!

Çok yaralıyım be abi!

Üzgünüm. Hüzünlüyüm.

Bana göre değil diyorum çok şey; anlamıyor musun?

Ama bahar geldi yine bütün hafifliği ile.

Şu, şimdi açan erik dalları... Baharın ilk selâmcıları…

Çiçeklerle sohbete koyulmuş arıların........

© Yeni Asya