Demokrat bir aileden geliyorduk. Hem babam ve hem de annemin sülâlesi demokrattı. O seneki seçimde, bizim arabamız vardı, Ankara sokaklarında arabamızla seçim broşürlerini dağıtmak için mahalle mahalle gezip arabanın camından atmıştık. DP’nin devamı diye babam, Demirel’i ve AP’yi desteklemişti. Tabiî 60’lı yılların ikinci yarısında siyaset meydanına atılan Erbakan’ın, evimize aldığımız o zamanki Şevket Eygi’nin Bugün gazetesinin pompalamasıyla, biraz o görüşe meylettiysek de, daha sonra 1970’de tanıdığımız Risale-i Nur ve cemaati ile hemhal olduktan sonra, yine Demokrat misyonun temsilcisi AP ve Demirel’e döndük.

Onunla, gerek AP genel merkezinde, gerekse Güniz Sokak’taki evlerinde görüşmelerimiz olmuştu. 15 Mart 1975 tarihinde Antalya’da yapılan bir mitinge, Ankara’dan otobüslerle gitmiştik. Demirel meydanda konuşurken biz en öndeydik. Birden bağırdım “Gelecek haftanın Başbakanı!” diye. O da tebessüm etti. Sanki bana Allah söyletmişti. Gerçekten de, 31 Martta ilk MC hükümetinin başbakanı oldu.

Dört partiyle yaptığı koalisyonda, Erbakan Başbakan yardımcısıydı. O zamanlar, daha Kocatepe Camii bitmemiş, bodrumunda namaz kılınıyordu. Biz, arkadaşlarla bir Cuma namazına gitmiştik. Erbakan ve ekibi, kırmızı plâkalı, resmî makam arabaları, siyah chevroletlerle, alâyiş ve valâyişle camiye geldi. Tabiî bu, saf Müslümanların çok hoşuna gitti. Oradan birisi homurdandı. “Bak, bunlar burada, o mason nerede?” diye. Halbuki biz biliyorduk, ama vatandaş ne bilsindi. Bir arkadaşımız, orada bu sözleri duyan tanıdığı........

© Yeni Asya