Lügatte “kişi için bir kıymet ve değer taşımayan, onu ilgilendirmeyen” mânasındaki malâyanî tabiri “insanın yapmaması halinde günah işlemiş olmayacağı, şahsının veya malının zarar görmeyeceği davranışlar”2; “Kişinin ihtiyaç duymadığı, kendisi için gerekli olmayan, fayda sağlamayan işler, fuzûlî sözler”3 olarak açıklanmıştır.4 Kur’ân-ı Kerîm’de malâyani tabiri geçmemekle birlikte abes (boş, gereksiz iş)5, lağv (boş ve mânasız söz)6 lehv ve la‘b (oyun ve eğlence) kelimeleri malâyaniye yakın anlamlarda kullanılmıştır.7

Risale-i Nur’da da malâyani tabiri yer alır. Mesela vesvese bahsinde “tedâi-yi efkâr, seni tutup en uzak malâyaniyat-ı rezileye sevk eder”8 denilmiştir. Böylece malâyaniyatın lüzumsuz ve gereksiz rezil tasavvur ve sûretler ile meşguliyet olduğu anlaşılmış olur. Yine “kemâl-i merakla, onlara göre malâyani ve lüzumsuz mesâil-i siyasiye” ile iştigal etmek de manasız ve boş işlerdir. “Sizin nazarınızda en büyük bir mesele-i dünyeviye ve siyâsiye, bizim nazarımızda ve hakîkat cihetinde kıymeti pek azdır ve bilfiil vazifedâr olmayanlara malâyani ve ehemmiyetsizdir ve kıymeti yoktur.”9 Risale-i Nur talebeleri “Malâyani şeylerle iştigal........

© Yeni Asya