İnsanın gafleti ve dalâleti, şeytânî desîselerden meydana çıkar. Gaflet hâli, insanın işlediği lehviyatın neticesidir. “(...) fakat gaflet veren lehviyatlar, muvakkaten iptal-i his nev’inden, zâhiren hissettirmiyor.”1 Bu nedenle gafletin dereceleri muhteliftir.

Gaflet, enâniyet ve dünyaperestlikten de çıkar. Gaflet ve isyan ile ene kalınlaşır. Yani ene, gaflet ve isyan ile öyle kalınlaşır ki, sahibini yutar. Bediüzzaman “Kardeşlerim! Gaflet ve dünyaperestlikten çıkan dehşetli bir enâniyet, bu zamanda hükmediyor.”2 ifadesinde bulunur.

Gaflet içinde, hayvanî bir haz ve hevesât vardır. Zîşuura vazîfesini unutturur. Böylece insan gafletle ibâdeti unutur. Gâfil olan insan, kendi vazîfesini terkeder; Allah’ın vazîfesiyle meşgul olmaya başlar. İnsan vücûd-i şahsisine güvenip mûcid-i hakîkîden gaflet edebilir. Bu vaziyet insanı gaflete düşürmekle, Allah’a ubudiyetine mâni olan cüz’i nazarını, cüz’i şeylere hasretmeye sebep olur.

Gençlik........

© Yeni Asya