Bediüzzaman, ukuk-u vâlideynin yedi büyük günah içinde olduğuna dikkat çekmiş ve önemle üzerinde durmuştur. Demek bu âhirzaman asrında anne-baba hukuku zâyi’ edilecek, onlara hürmet, merhamet ve hukuklarını koruma konusunda ihmâller olacaktır. Hâlbuki Kur’ân, vâlideynin hukukunu koruma konusunda “Onlardan biri veya her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına erişecek olursa sakın onlara öf bile deme!”1 emriyle bu hukuku evlatlara yüklemiştir. Buradaki hukuk, anne ve babanın evlâdı üzerindeki hakları iken, ukuk ise bu hakların ve hukukun ihlâl edilmesidir.

Ukuk-u vâlideyn, anne ve babanın hukuklarını muhafaza etmek gerekirken bu vazifeyi yapmamaktır. Öyleyse itâatsizlik etmek, hürmetsizlik etmek, zorbalık yapmak ve onlara asi gelmek ukuk-u valideyndir. Elbette kuvvetli imân deresini alanlar anne-baba hukukuna riâyet ederler, onlara en muhtaç zamanlarında yardım edip hizmetlerini görürler. Hatta “Evet, kız, şefkat ve cemâlin mazharı olduğundan, erkek çocuğundan daha ziyâde sevilir. Bâhusus bu zamanda ebeveyn hakkında kızlar daha mübarektir. Çünkü, tehlike-i diniyeye çok mâruz olmuyorlar.”2 Ancak bu âhirzaman asrının fitnelerinde zaaf-ı imânla anne-babaya itâat, hürmet ve onların bakımları ihmâl edilmektedir. Hususan onlar yaşlı olup bakıma muhtaç olduklarında veya hastalıklarında evlatları, akraba ve yakınlarının gösterdiklerini tavırlar bunu ispat etmek- tedir. Toplumun bir kısmında bu vazîfeler îfâ edilirken, diğer bir kısmında ihmâl ediliyor ki, ukuk-u vâlideyn büyük günahlar sınıfına dahil edilmiş.

Hâlbuki “Gerek peder ve gerek vâlide, veledini bütün dünya gibi severler.”3 bu sevmek fıtrî ve hakîkidir, mecâzi değildir. Onun için karşılık beklemez. Toplum hayatındaki intizâmın şartı tabakât-ı beşerin birbirinden uzaklaşmaması, hususan anne- baba ve akrabalar arasındaki bağın kopmaması ve sıla-i rahimin kesilmemesidir.

Risale-i Nur’daki ifadesiyle “Hem peder ve vâlideyi şefkatle teçhîz eden ve seni onların merhametli elleriyle terbiye ettiren hikmet ve rahmet hesâbına onlara hürmet ve........

© Yeni Asya