Tüm maziyi hafızaya aldık da,

Gaflet ettik yine, ânı unuttuk.

En olmadık şeyi hatırladık da,

Kabirdeki imtihanı unuttuk.

A.Y.

Bilindiği gibi makber, mezar demektir. Bu yazının konusu, Abdulhak Hamid’in, “Her yer karanlık, pürnur o mevki, mağrib mi? Yoksa makber mi Ya Rab!” diye başlayan şiirle pek ilgisi olmasa da, isteyenler bir yerinden bir ilişki kurabilir. Orasını okuyucularımızın havsalasına havale ediyorum.

Makber, Mehmet Akif’in Çanakkale Destanı’nda da; “Ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber, / Sana âgûşunu açmış duruyor Peygamber” şeklinde geçer. Daha pek çok şairin şiirlerinde makber kelimesine rastlamak mümkündür.

Her canlı ölümü tadacağı gibi, her insan da bir gün bir makbere konulacaktır. Artık orada her yer karanlık mı olur, yoksa pürnur mu olur, orasını Allah bilir. Orası, insanın hayatta iken yaptığı ve yapmadığı amellere göre şekil alacaktır.

İnsan bu dünyaya zevk ve safa için gelmemiştir. Hayat, düz bir çizgide devam etmez. Yollar bazen inişli, bazen çıkışlı, kimi zaman taşlı dikenli, kimi zaman düzgün bir asfalt şeklinde devam edip gider. Sonunda bütün yollar makbere çıkar. İnsan refah........

© Yeni Asya