Kur’an’a karşı ilgimiz!

Nusret Reşber

Çocuğumuz, daha iyi bir lisede eğitim görsün, en iyi üniversiteyi kazansın diye özel kurslara veriyoruz; yetmedi özel ders hocaları tutuyoruz…

Keza bir o kadar verip yabancı dil kurslarına gönderiyoruz.

Ne diye?

“Ben okuyamadım, o imkanı bulamadım veya istediğim yere tam ulaşamadım; benim çocuğum oralara gelsin, iyi bir kariyer edinsin…” diye!?

“Ben bu dünyaya ne diye gönderildim, kim beni ne diye bu dünyada yarattı; benden ne istemektedir. Yaratıcıma karşı benim ve kendilerinden mesul olduğum ailemin, çocuklarımın ne tür görevleri var?” diye düşünmüyoruz!

Düşünecek gibi bir his olduğunda da “aman rahatım, keyfim bozulmasın” diye hemen konuyu veya mekanı değiştiriyoruz. Böyle yaparak sorumluluktan kurtulduğumuzu sanıyoruz.

Oysa canlı-cansız hiçbir varlık boşuna yaratılmadı.

İnsan da hiçbir varlığa tevdi edilmeyen bir sorumlulukla yaratıldı.

Göklerin, yerin ve dağların zorluğuna binaen yüklenmek istemedikleri sorumluluğu insan yükleniverdi.

“Şüphesiz biz emaneti göklere, yere ve dağlara teklif ettik de onlar onu yüklenmek istemediler, ondan çekindiler. Onu insan yüklendi. Çünkü o çok zalimdir, çok cahildir.” (Ahzâb 72)

Dolayısıyla insanın bu sorumluluğunun gereğini yapmaktan başka bir çaresi yoktur.

Yüce Allah, Hz. Adem’den bu yana bütün insanlara sorumluluklarını hatırlatan peygamberler gönderdi. Peygamberlerin kimine Suhuflar, kimine de Kitaplar indirdi.

Ne acı ki insanlar zaman içinde doğrudan saptılar.

Gönderilen peygamberleri ve onlara nazil olan vahyi yalanladılar.

Bazen de Allah’ın kitaplarını kendi arzuları istikamette yorumlarla veya bizzat ekleme ve çıkarmalar yaparak tahrif ettiler!

Yüce Allah, son peygamber Hz. Muhammed........

© Yeni Akit