Ağır bilanço

LATİF ERDOĞAN

Kırılgan bir dünyada yaşıyoruz. Sabitelerimiz ile aramıza giren mesafeler gün güne artıyor. Ya onlar bizden ya da biz onlardan uzaklaşıyoruz.

Örf ve adetlerimiz, kadim kültür ve dini değerlerimiz bilinmezliğin perde perde arkasına sinmişse pek çok sabitemiz bizden uzaklaşmış demektir. Onlar diri iken biz ölüye dönmüşsek, biz onlardan sonsuz mesafe öteye düşmüş sayılırız. Yeni bir dönüşe, yeni bir dirilişe ihtiyacımız var. Ya da yeniden buluşmaya…

Toplu taşımada bir anneyi görüyorum. Elindeki telefona bakma uğruna kucağına iğreti gibi oturttuğu çocuğunun iç çekişlerine, yanaklarına süzülmüş gözyaşlarına ve ilgi dilenen sarılışlarına ara sıra umursamaz bir gözle bakıyor ve yüz mimiklerinin sırıtışı ile ne izlediği belli telefonuna bakmaya devam ediyor.

Bir çağrışımla kırk beş sene öncesine gidiyorum. Almanya’dayım. Buzlu zeminde kayıp kolu kırılan bir talebemin ziyaretindeyim. Orada bulunanlardan birinin söyledikleri hafızamda bütün tazeliği ile duruyor. Alman doktorlar şöyle dermiş: Bir hasta çocuğun başında gözyaşı döken bir anne varsa mutlaka Türk’tür. Alman kadınlar hasta çocuklarını bir eşya emanet eder gibi hastaneye yatırır bir daha da ilgilenmezler.

Bir başka çağrışım da beynime kıymık gibi........

© Yeni Akit