Moloz yığınında bulunan Filistinli futbolcunun ayağı (2)

Ahmet Gülümseyen

(*) “Filistin’de özellikle Gazze’de sekiz aydır devam eden soykırıma herkes şahit… Bombardımanlar halen devam ediyor… O topraklarda yaşanan otuz gerçek hikâye. Ekranları dolduran tüm sahneler gözlerinin önünde geçecek. Okuyacaksın, ağlayacaksın, yardıma koşmanın çaresizliğiyle yüreğin sızlayacak. Ama unutamamak için mutlak okumalısın. Filistin’de… çocukların neslinin tükenmesiyle birlikte çocukluk silindi. Evet artık çocuk yok. Çocuklar şehitliğini bekleyerek vasiyetlerini yazıyorlar. Onlar şöyle diyor: ‘Biz Filistin’de yaşlanmaya fırsatımız yok. Bombalar altında, keskin nişancıların hedefinde ya da açlıktan; her an, her yerde ölebiliriz.’ İnfazı ertelenen Çocuklar, yaşananları anlatan bir tarih kitabıdır ve onu silmek istiyorlar… Tarihin silinmeyeceğini bilmiyorlar…

Dinle, ey doyumsuz despot zalim. Ey dostu karanlığın, düşmanı hayatın. Korumasız bir halkın iniltileriyle alay ettin. Ellerini insanların kanına buladın. Hep varoluşun güzelliğini bozmaya çalıştın. Gam dikenleri serptin, her köşe buzağına. Yavaş ol, sakın aldanma bahar ayrına. Gökyüzünün berraklığına, sabahın aydınlığına. Kara bulutlar dolaşıyor uzak ufuklarda. Kulak ve göz gürültüsüne, fırtınalara. Unutma ki sen külü eşeledin, koru ateşledin. Elbette ki rüzgar eken fırtına biçer. Nice canlara kıydın bir düşünsene. Umut çiçeklerini soldurdun her yerde. Toprağı boydan boya kanla yoğurdun. Kendinden geçene kadar göz yaşına boğdun. Kanla oluşan seller seni de alıp götürecek. Yanan yüreklerin ateşi seni de yakacak! Ebu’l-Kasım Eş Şabi…

SİYONİSTLER BİZLERE, KUVÖZDE BİLE ACIMADI

“İki gün önce benimle birlikte Aişe adında zayıf bir kız çocuğunu daha kuvöze koydular… Aişe benden 3 gün daha büyüktü. Çeşitli yerlerinden yaralanmıştı. Ayrıca göğüs kaslarında yırtılma ve kolunda kırık vardı. O hızla nefes alışverişleri arasında bana evlerinin siyonist bombardımanı neticesinde yakıldığını ve bütün ailesini kaybettiğini söyledi… Bizi birbirimize bağlayan ortak acımız olduğunu hissettim… Endişeyle sağlık durumunun kötüleştiğini izliyordum. Bir gün sonra hemşirenin ‘innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn (Allah’tan geldik, yine Allah’a döneceğiz’ ayetini mırıldanarak Aişe’nin cansız bedenini kuvözden çıkarıyordu. O anda karalar bastı üstüme. Yetimlik ve yalnızlık hissim iyice derinleşti. Sonlar işler daha da içinden çıkılmaz bir hâl aldı… Doktorlar ve sağlık heyetinin aralarında, yakıtın bitmek üzere olduğunu ve oksijen........

© Yeni Akit