Yıkıntılar arasında kalbini arayan bir toprak: Suriye

Ahmet Can Karahasanoğlu

Suriye’de neler olduğunu uzaktan yazmak veya okumak değil, bizzat yerinde görmek istedim. İstanbul’dan uçakla önce Kilis’e geçtim.

Oradan İHH Kilis Koordinasyon ve Depo Merkezi’nin desteğiyle önce Halep’e, ardından da Hama, Humus ve Şam şehirlerine gittim. Bol bol fotoğraf çektim; çıplak ayaklar, yürek burkan kayıp şehirler, savaşın toprağın ruhunu delen çığlıkları, karnı aç bir çocuğun gözyaşları…

Silah sesleri halen devam ediyordu Hama ve Humus’ta; ama ufak çaplı bir çatışma mıdır, nedir anlayamadım. Hiç kimsenin de anladığını sanmıyorum.

Yanmış, yıkılmış, neşesi kaçmış sokakların arasından bazen ufak bir çocuğun ağlayış sesleri... Kim ister bilmediği birçok silahlı grubun arasında, acımasız bir savaşın içinde çocuk olmayı?

Zamanın, tarihteki en derin yaraları açtığı bu toprakların geleceği hakkında belirsizlik halen sürüyor.

Yıkımın yaşandığı, halkın acılarla yoğrulduğu, umutların göçtüğü bu topraklarda yeni bir liderin işbaşına gelmesi, belki de bütün bir ulusun kaderini değiştirecek. Suriye halkının yeniden dirilme arzusu ancak bu şekilde gerçekleşebilir. Fakat her yeni başlangıç, beraberinde bir dizi soruyu da getiriyor. Ve belki de bu sorulardan en önemlisi: Suriye’nin yaraları nasıl sarılacak?

Yıkıntıların ardında yazı yazabilmek için bir umut mu arıyordum? Kendimi kandırmak mı, yoksa sadece zamanın ruhunu hissetmek için mi halen dumanlar tüten bu sokaklarda geziniyordum? Zihnimde hiç susmayan o sorular dilimi adeta kilitlemişti. Konuşmadan, adeta acı dolu bir filmi izler gibi sokakların arasından geçiyordum. Bunca acının ortasında sadece sükût edilebilirdi.

Savaşın, gözle görülür bir şekilde, sadece binaları, sokakları ve köyleri değil, aynı zamanda insan ruhunun derinliklerini de tahrip ettiği gerçeğiyle yüzleşmek hiç de kolay değildi.

En son 20 yıl önce geldiğim Şam’da, İbn-i Arabi Hazretleri’nin kabristanının etrafında gördüğüm Nurettin Baba geldi aklıma. O........

© Yeni Akit