Kendimizi neden kaçarken buluruz? Hayatın gizli matematiği

AHMET CAN KARAHASANOĞLU

İster mağlup olalım, ister zafer kazanalım; yaşadığımız hayata bir anlam yüklemek isteriz. Oysa isim vermek, tanımlamak peşin bir yenilgidir. Tanımladığı hayatın adına bazıları “düzen”, bazıları ise “tevafuk” der.

Modern zıpırlar, “tevafuk” gibi harikulade bir kelimeye adeta hoyratça davranıp ona “rastlantı” diyor. “Kader” diyenler de var yaşananlara.

Bir süredir, hayatı özetleyen en fiyakalı ifadenin “paradoks” olduğunu düşünüyorum. İşte bu paradoks sayesinde yaşanılabilir oluyor hayat; kaosun içinde saklı paradoks... Evet, sistem size “kendini kaostan, paradokstan koru” diyecek. Ama hayat ona bir cevap veriyor: “Önce kendini unut...”

Devletin çizdiği sınırların keskinliği, kaosun düzensiz melodisinde bir anda yok olur. Kendini unuttuğun nisbette, o sınırları görünmez bir silgiyle silersin hayatından. Çünkü yaşamın gülümsediğini duyumsarsın. O; bir güneşin batışında, Afrikalı bir çocuğun ilk defa çikolata yiyişinde, bir Hamas direnişçisinin roketinde gülümser.

Sisteme zarar vermek........

© Yeni Akit