Donmuş Ruhların Ardında

Ahmet Can Karahasanoğlu

Kar, İstanbul’u bir beyaz örtüyle esir aldı. Hava öyle soğuk ki, şehir adeta acı bir uykunun koynuna çekilmiş gibi. Sokaklar, caddeler, her yer bembeyaz... Mikroplar temizlendi belki, ama ya içimizdekiler? Ruhumuzun derinliklerine sinen o karanlık, o çürümüşlük... Onları nasıl temizleyeceğiz? Tıpkı bir kefen gibi her şeyin üzerini örten bu kar, altında yatan gerçeği saklıyor: çürümüşlük, yalnızlık, kayıplar...

Pencereden dışarıya bakıyorum. Kar taneleri, sanki birer kurşun gibi, yoksulların üzerine yağıyor. Gökyüzü, adeta bütün öfkesini yeryüzüne kusuyor.

Bu beyaz taneler, her şeyi yavaşlatıyor, donduruyor. İnsanlar, robot gibi hareket ediyor, yüzlerinde donuk bir ifade... Sanki hepsi, başka bir diyardan gelmiş bu melankolik şölene katılmış gibi.

Kar, sadece sokakları, taşları,........

© Yeni Akit