Bir zamanlar oradaydım

AHMET CAN KARAHASANOĞLU

Sıcak bir günde genzinizi yakan o asfalt kokusu... Zaman işte öyle bir şey olup çıktı. Aniden vuruyor, sonra anılarla birlikte silinip gidiyor. Takvim yapraklarında unutulmuş birer leke şimdi günler, haftalar, aylar. O eski, bilindik ritim kayboldu; geriye sadece hafızamızın enkazından çekip çıkarabildiğimiz, soluk, kırık dökük anlar kaldı.

Tıpkı kalabalık bir caddede anlık bir bakışmayla aklınıza kazınan ama saniyeler sonra kim olduğunu asla hatırlayamadığınız o yabancı yüz gibi...

Ve bazen, hayatın o incecik, görünmez ipleriyle, bir tevafuk rüzgârına kapılırsınız. Yolun kenarında soluklanmak için saptığınız o belli belirsiz patika, sizi haritaların unuttuğu, belki de hiç var olmamış gibi duran bir köye, zamanın dışına taşır. Tıpkı bazı hayatlar gibi; kenarda kalmış, fısıltıyla yaşayan, izi zor sürülen...

İşte o köyde, bir ikindi vaktinin serin gölgesine sığındığınızda, asıl yolculuk başlar. Güneş usulca alçalırken uzayan gölgeler toprağa bir serinlik, ruha ise naif, tanıdık bir ferahlık bırakır.

Yaprakların hışırtısı, uzaktan gelen bir köpek havlaması... Her şey, o an’ın tam da şimdi başladığını fısıldar. Oysa siz, çoktan oradaydınız, belki de........

© Yeni Akit