Hep öldük. Şimdi öldük. Az önce öldük. Dün de öldük, geçen yıl da öldük. Daha sabah yeni öldük. Çok yere, boş yere öldük. Nedense hep biz öldük.

Çeşit çeşit acıyla öldük. Para için öldük, mal için öldük. İhmal ile öldük, vicdansızlıkla öldük. Kast edilerek, pas geçilerek öldük. Trafikte öldük, yolda yürürken öldük. Ama hep biz öldük.

Arsızlıkla öldük, hırsızlıkla öldük. Gün geldi, çürüyerek, yavaş yavaş öldük. Üşüyerek öldük, donarak öldük. Patlamayla, terörist kurşunu ile hatta serseri bir kuşunla da biz öldük. Ama hep, yine biz öldük.

2003’de toplamda 176 kişinin öldüğü, Çeltiksuyu yatılı bölge okulunda da; en sağlam olması gereken binada da 84 çocuğumuzla öldük.

2004’de alelacele açılan İstanbul-Ankara hızlı tren hattında, aşırı hız, alt yapı yetersizliği ile 41 kere, parçalanarak öldük.

2008’de Kütahya tren kazasında, bu sefer rayların soğuğa dayanıklı olmadığı için, 38 parçaya bölündüğü için, 9 canımızla öldük. Yine aynı yılda, Davutpaşa’da, ruhsatsız maytap üreten bir atölyede, patlayarak 21 canımızla öldük.

2009’da Ayamama Sel Felaketinde, umutlarımızı, hayallerimizi, geleceğimizi sele vererek, 31 canımızla öldük. Vali Muammer Güler’e göre, sözde 20 yaralı varken, dönemin başbakanı Tayyip Erdoğan’a göre, “derenin intikamını aldığı” için öldük.

2010’da ölmedik mi? Bu sefer Zonguldak, Karadon’da 30 madencimiz ile öldük. İhmal ile öldük. 2 işçimizin cenazesi 8 ay sonra yeryüzüne çıkarılabildi. 8 ay boyunca öldük.

2011 Van Depreminde, 46 saat sonra, depremin simgesi olan “Azra Bebek” sağ kurtarılıp, umudumuz olsa da 644 insanımızı toprağa vererek öldük. Yardım geç gittiği için, yağmalanan insanlığımızdan utanarak öldük.

2014’de eli........

© Veryansın TV