Evvelde bir hiçti…
Ne adı vardı, ne sesi.
Karanlığın içerisinde bir sır gizliydi;
Toprakla yoğruldu, suyla dirildi,
Ve Rab “Ol” dedi — insan oldu.

Bir damla kan, bir zerre nur, bir nefes kudret…
Hem topraktan geldi, hem semadan;
Bir yanı fani, bir yanı baki.
Kendi varlığında iki deniz saklıydı:
Biri nefsin karanlığı, biri ruhun aydınlığı.

Rab, kendi ruhundan üfledi ona.
O an, insan yeryüzüne gökten düşen bir sır oldu.
Melekler eğildi önünde —
Ama insan o sırra sahip çıkamadı.
Nefsiyle imtihan edildi, arzuları ile sınandı.

Cenneti kaybetti, ama arayışı kazandı.

İşte o andan beri, insan arıyor…
Kendini arıyor, Rabbini arıyor,
Aslında “Bir” olanı arıyor.
Her adımı bir arayış, her nefesi bir........

© Van Havadis