Eğitimde Kuralın ve Vicdanın Krizi

Son dönemlerde eğitim kurumlarımızdaki genel huzursuzluk ve "karmakarışık" iklim tespitleri, ne yazık ki mevcut sistemin önemli bir yarasıdır. Hangi kapıyı çalsak, hangi kurum yöneticisi veya öğretmeni ile konuşsak, ya kronikleşmiş bir personel sorunu, ya da yönetimsel bir tıkanıklıkla karşılaşıyoruz. Oysa özellikle altı çizilmesi gereken, mesleğine adanmış, kapısından girerken saygıyla yaklaşılmayı gerektirecek kadar kıymetli insanlar da var bu sistemin içinde. Bununda farkındayız. Hatta devam eden çarkın da onların sayesinde ve samimiyeti ile devam etmekte olduğunu biliyoruz ve hissediyoruz.

Peki, diğer taraftan bu çatışma ve huzursuzlukların kaynağı ne? Cevap, sadece tek bir kapıda değil tabi ki, toplumsal genlerimizin değişimiyle birlikte kurumlarımızın önceliklerinin şaşmasında ve en önemlisi, toplumsal reflekslerimizin körelmesinde yatıyor elbet.

Eğitim, bir zamanlar "insan yetiştirme sanatı" iken, bugün büyük ölçüde "başarı verisi üretme fabrikası" haline gelmiş durumdadır. Öğrencilerin kaç net yaptığı, hangi dilime girdiği, hangi projelere imza attığı... Başarı, vicdanın, ahlakın ve sağlıklı kişisel gelişimin önüne geçmiştir. Toplum olarak çocuklarımızı yetiştirirken, dürüstlükten, empati kurmaktan çok, maddesel başarıyı kutsayan bir yaklaşım sergilenmektedir. Peki ya sonra…

Sonuç? Sosyal ve kişisel gelişimi sağlıklı temellere oturmayan bireyler, maalesef ki sadece doktor, mühendis veya öğretmen olmuyor; aynı zamanda bulundukları kurumun ayarlarını da bozmaya başlıyor. Zira en üst düzeyde teknik bilgiye sahip olmak, insan yönetimi ve kurum kültürü oluşturma becerisine sahip olmak anlamına gelmiyor.

İşte bu noktada, toplumsal bir hastalık baş gösteriyor ve bu da duyarsızlık ve reaksiyonsuzluktur. Sorunlu bireyin, yaptığı "ayıp" veya "hata" yüzüne vurulmadığı, çevreden anında ve güçlü bir toplumsal tepki görmediği sürece, hareketinin ne kadar yanlış olduğunu idrak edemiyor. Aksine, yaptığının........

© Van Havadis