Telefonun alarmı her sabah olduğu gibi yine acı acı çalıyor. Göz kapaklarım zor açılıyor. Saat 07.00 olmasına rağmen sokak lambalarının sarı ışığı perdenin kenarından odama giriyor. On dakika daha yeter bana diyorum, başım yumuşak yastığa tekrar düşüyor. Yorganımın sıcaklığı bütün bedenimi sarıyor. Sonra telefonun sinir bozan alarmı tekrar çalıyor. Saat 08.00 olmuş. Yataktan sıçrayarak fırlıyorum. Eyvah servis çoktan gitti, toplantıyı kaçırdım, bu kaçıncı oldu, uyarıyla yine kurtulabilir miyim, yoksa yeni iş mi bakmalıyım? Çocuklar daha çok küçük, büyüğü okula yeni başladı, masraflar iyice çoğaldı. Tanımadığım bir ses kulağıma megafonla bağırıyor; "Uyannnn artıkkkkk".

Şükürler olsun ki bu da bir kabusmuş. Son bir kaç ayda kaç kere "iş" kabusu gördüğümü hatırlamıyorum. Kabuslarımda ofisteki basit tatsızlıklar yüzünden kurşuna da dizildim, sürgüne de gönderildim. Bir iki kere de ucuz atlatıp sadece kuvulduğum oldu…

İlk aylar pek güzel geçer. Dostlarla buluşulur. Köydeki baba evi ziyaret edilir. Doya doya uyunur, öğle saatlerine kadar süren kahvaltılar yapılır. Fakat bu döngü altıncı aydan itibaren yerini sıkıntıya bırakır. Dostlarla kahvede, pastanede, ağaç dibinde uzun sohbetler kendini tekrarlamaya başlar. Yazlığın rengarenk dinmeyen cıvıltısı ağustos aylarının ortasından itibaren yerini sarı bir sessizliğe bırakır. Şehre dönülür. Balkondan işe yetişmek için durakta sabırsızca bekleyen insanlar seyredilir. Sonra, her sabah rutin, sıkıcı ve moral bozucu bir soruyu kendimize sorup durmaya başlarız: "Bugün nasıl vakit geçireceğim?" Kolay gibi gözüken bu sorunun cevabı aslında çok zordur. Zira her gün farklı şekilde ve mantıklı cevaplandırılması gerekir. Sıkıntınızı gören duyan herkesin bir tavsiyesi olur. Resim yap, briç oyna, fotoğraf çek, kitap oku, kitap yaz, enstrüman çal, koroya katıl, müzeleri gez, bir arkadaşının yanında çalış... Hele EYT'den yararlanan milyonlarca genç emekliden biriyseniz işiniz daha zordur.

Öneriler uzayıp gider. Genç ya da yaşlı emekli olun farketmez, yukarıdaki........

© tv100