Aristo "En büyük suçlar, gerekli olanı değil de, fazla olanı elde etmek için işlenir." der. Sanırım Aristo'nun dediği gibi çoğumuzu tuzağa çeken 'fazla olanı' elde etme talebimiz.

Belki de fazla- az kavramını yeterince bilmiyoruz ama bazen mutluluğun bile fazlası bizi yıpratmıyor mu?
Nadiren de olsa seri halde gelen mutluluklar navigasyon ayarlarımızı bozmuyor mu? Tabi sakin yaşamak, daha doğrusu sakin kalabilmenin zor olduğu coğrafyanın tam ortasındayız.

* * *

İşimiz kolay değil ama hayatımıza giren kaoslardan bir iki adım geriye çekilerek izlemeyi de beceremez miyiz acaba?

Bunu hiç denemedik belki de...
Cumhurbaşkanı Erdoğan 23 yıldır Türkiye'yi yönetiyor.
Neredeyse her seferinde "bu sefer kazanamaz!" denilen bir lider girdiği hiç bir genel seçimi kaybetmedi.
Seçmen genel seçimlerde azınlığa düşürse de, birinci parti yapmaktan vazgeçmedi Erdoğan'ı...

* * *

Seçmenle arasındaki manevi enerji bir şekilde yeniden yeniden şarz oluyor.

Tabi bu şarzın tekrar tekrar dolmasında Erdoğan'ın siyasi tecrübesi, seçmenle kurduğu diyalog, yaptığı hizmetlerin payı var ama devlet mekanizmasının hemen hemen her hücresine sahip olması da en önemli faktörlerden birisi.
Elinizde dönüştürücü bir gücünüz olduğu zaman rakibinizin işi de kat kat zorlaşıyor haliyle.

Ve geldiğimiz noktada muhalefetin işi yine zor görünüyor. 3-4 ay öncesine kadar iktidarı bunalıma sokacak kadar dominant duruş ve başarısı olan muhalefet yerine şimdi kendisini savunan, kendi kendini korumaya çalışan bir muhalefet var karşımızda.

Tüm iktidarlar yıllar içinde yıpranır.
Biz de bir şeyler oluyor ve iktidardan çok muhalefet yıpranıyor.

* * *

Her şey iktidarın boştaki vitesi 5'e takmasıyla başladı ama muhalefetin, daha yalın ifadesiyle CHP'nin kendi içinde birlik sağlayamaması iktidarın önünü greyder gibi açmadı mı?

CHP'nin neden bir abisi yok mesela?
Mesela bir Hikmet Çetin.
Mesela bir Murat Karayalçın neden abilik yapmıyor, yapamıyor?

4 parça bir iktidara seçmen neden güvensin?
........

© Turktime