Oysaki ben Nietzsche’ye, “Hocam, bir dahaki derse Hamlet’i de getirir misiniz?” demiştim…
Nietzsche işi biraz abartmış. Bu sabah sınıfa bir girdim; Sartre, Camus, Gibran hepsi orada.

Ben dayanamayıp dedim ki:
“Hocam ben Hamlet’i istedim, siz edebiyatın yarısını getirmişsiniz!”

Nietzsche sakallarını düzeltti, o kendine has ciddiyetiyle,
“Evladım,” dedi, “O daha hazırlanıyordu. Nedense bu sabah çok heyecanlıydı.
‘Hocam siz gidin, ben biraz geç kalabilirim,’ dedi.”

Ben de içimden “Allah Allah, niye bu kadar süsleniyor ki?” dedim. Sonra da utanıp sustum.

Tam o sırada kapı gıcırdayarak aralandı.
İçeri biri girdi. Öyle bir parfüm sıkmıştı ki sınıf bir anlık varoluş krizi yaşadı.
Hamlet’ti bu. Saçlarını yana taramış, yakasına siyah bir güvercin broşu takmış, elinde kahve kupasıyla içeri süzüldü.
“Geç kaldım biliyorum,” dedi. “Ayna beni biraz tuttu.”

Nietzsche’nin kaşları yukarı kalktı, sonra tekrar indi.
“Evladım,” dedi, “Biz seni düşünceye davet ettik, sen defileye gelmişsin.”

Ben kahkahamı zor tuttum.
“Hocam,” dedim, “Olsun, bari bu sefer ‘olmak ya da olmamak’ demeden kahvesini yudumlasın.”

Hamlet ciddiyetle baktı. Kupasını yavaşça masaya bıraktı. “Olmak ya da olmamak…” dedi, sesi biraz titriyordu.
Bir anda sınıfta hava değişti. Sanki herkes aynı sorunun içine düşmüştü.
Nietzsche kaşlarını çatmış, Camus’nün gölgesine bakıyor; Gibran, kalemiyle tahtadaki sözcükleri karıştırıyordu. Kısa bir sessizlik… Sonra felsefi deprem başladı.

Sartre gözlüklerini taktı, burnunun üzerinden bize baktı:
“İnsan, seçimleriyle tanımlanır.”

Hamlet suratını buruşturdu:
“Ben seçim yapamadım zaten, o yüzden buradayım.”

Köşeden Camus seslendi, pencereye bakarak:
“Hayat saçmadır ama yine de direneceksin.”

Nietzsche bu diyaloglara dayanamayıp bağırdı:
“Tanrı öldü!”

Kapı düştü. Korkudan elim ayağım birbirine dolandı, hemen Gibran’ın arkasına saklandım. Gibran sessizce başını bana çevirdi ve fısıldadı:
“Sessizlik, en derin sestir.”
Ben ise titrek bir sesle sordum:
“Peki bu kadar sessizlikte kim beni duyacak, Gibran abi?”

Hamlet........

© Turktime